„Do­pie­ro człe­ku twój wiek doj­rza­ły
Od­sła­nia ży­cia urok wspa­nia­ły,
Gdy łyk po­wie­trza z wy­sił­kiem ła­piesz,
Rwie cię w ko­la­nach, na scho­dach sa­piesz,

Ser­ce jak głu­pie szyb­ko ci bije,
Lecz w każ­dej chwi­li czu­jesz, że ŻYJESZ!”

Nasza starość podobnie jak inne etapy życia ma wiele odcieni, uroków i smaków. Nie zawsze jest tak wspaniałą, że chce się żartować i śmiać.
I oczywiście nie zawsze nam po drodze z naszą niedołężnością, ale przyzwyczajamy się do niej, bo po prostu nie ma innego wyjścia.
Jednak w każdej chwili czujemy, że żyjemy. Bez względu na to czy nam gdzieś coś strzyka czy nie, to odczuwamy i to na pewno o wiele silniej niż wtedy, gdy mieliśmy po dwadzieścia parę lat i mogliśmy góry przenosić. 

           Teraz zazwyczaj z rana gdy już się rozruszamy, to też często mamy wrażenie, że cały świat należy do nas i możemy góry przenosić, ale w miarę upływających godzin, a szczególnie pod wieczór mówimy sobie cicho-
” A niech te góry sobie spokojnie stoją” .

           Nasza starość jest różnorodna.  Jest ta pasywna, pusta dla osób,którym po przejściu na emeryturę „kończy się świat”.
Nie potrafią oni żyć bez pracy, bez codziennych rytuałów.
Jest też inna starość, dla tych, którzy cieszą się, że wreszcie przyszedł czas na spełnianie planów, marzeń, że wreszcie mają czas dla siebie.
Mamy przecież różne typy osobowości i to na pewno przekłada się na starość i jej przeżywanie.

c.d.n